Pani tak, panu dziękujemy

Papierosy i wódka rozwiązują mi język.

Robi się rozwiązany, czy rozwiązły? To się zobaczy z upływem słów.

Kalendarz wzbudził gorącą reakcję Mężczyzny z Warszawy i mojego przyjaciela Majkiego. Reakcję dla mnie zaskakującą i przykrą. Pierwszą czynnością Mężczyzny z Warszawy było odwrócenie go tyłem do widoku z komentarzem – Fuj! Majki wydawał identyczne dźwięki. Potem zaczęła się idiotyczna dyskusja z naczelnym argumentem, jakoby kobiece ciało było cud miód, bo niby nie od rzeczy kobiety zwane są płcią piękną, a facet jest brzydki. Wzburzyłam się, przyznaję, i zapomniałam przypomnieć rzeźby starożytnej Grecji przedstawiające przynajmniej pół na pół postacie obu płci, jeśli nie z przewagą męskich ciał. Na nic argumenty o równości, o skrajnej subiektywności ich poglądów. Zadziałał najdurniejszy z argumentów, że to mój słup i wieszam na nim co chcę. Przestali odwracać kalendarz plecami na zewnątrz, a miałam kretyńskie łzy bezsilności tuz, tuż, więc zmieniłam temat.

Wczoraj zapytałam kumpli z fabryki, czy będą mieli coś przeciw, jeśli przyniosę kalendarz z roznegliżowanymi rugbistami. Dostałam pozwolenie.

I już nic z tego nie rozumiem. Kompleksy? Jakie? Ani Mężczyzna z Warszawy, ani Majki nie mają powodu ich mieć. Stwierdzam to pomimo nieznajomości pełnej okazałości Majkiego.

Zawiedli mnie. Swoim uporem i – przepraszam za słowo, bo nie lubię go – szowinistycznym podejściem do tematu.

Zastanawia mnie, czy Mężczyzna z Warszawy całując mnie i pieszcząc, ma w ramionach mnie, czy jakie bądź kobiece ciało. Czy towarzyszy mu i pomaga wyobrażenie wszystkich pięknych dziewczyn z kalendarzy w czynieniu wspaniałości wynoszących mnie ponad rzeczywistość. Pozornie jedno z drugim – kontrowersyjny kalendarz z naszym sam na sam - nie ma związku, pozornie. Ja węszę zależność.

No i na rozwiązłość nie ma już czasu. Muszę położyć się spać przed północą, bo to zasypianie przy biurku w fabryce jest upiornie męczące.