Był sobie rok

To był rok.

Jaki? Był i już. Minął, jeszcze jeden. Były fantastyczne chwile, dużo ich było. Niektóre nawet tak wyjebane w kosmos, że nie pamiętałam tych cholernych trzech słów. Ale na progu przedostatniego dnia dwa tysiące ósmego słyszę je wyraźnie.

Podczas wizyty w szpitalu psychiatrycznym gość zapytał dyrektora jakie kryteria stosują, aby zdecydować czy ktoś powinien zostać zamknięty w zakładzie czy nie.

Dyrektor odpowiedział:

- Napełniamy wannę, a potem dajemy tej osobie łyżeczkę do herbaty, kubek i wiadro i prosimy, aby opróżnił wannę.

- Aha, rozumiem - powiedział gość - normalna osoba użyje wiadra, bo jest większe niż łyżeczka czy kubek.

- Nie - powiedział dyrektor - normalna osoba pociągnęłaby za korek. Chce pan pokój z widokiem czy bez?

Ja poproszę bez. Nie mam widoków i kurczowo ściskam łyżeczkę. Będę się uśmiechała, jak zawsze, do ludzi. Koty utonęłyby, gdyby zebrać do kupy moje łzy. Życzę im na nowy rok, by nauczyły się pływać.